Een gesprek tussen Hans Nijwening en Erwin van de Haar, twee adviesraadsleden. Hans is geboren in Orvelte, heeft een tijd in Westerbork gewoond, maar woont al 16 jaar in Orvelte. Erwin is ondernemer in Orvelte en woont in het gezellige Odoornerveen. Het gesprek vond plaats in De Schenkerij, waar, jawel, één van de twee heren genoot van een heerlijk stuk versgebakken appeltaart (zonder rozijntjes).
Hans: Ja, ik ben hier geboren, aan de Dorpstraat 11, vlakbij het Tolhuisje. Ik heb daar mijn hele jeugd gewoond. Eerst ging ik drie jaar naar school aan het Oranjekanaal.
Erwin: Oh? Was daar een schooltje dan?
Hans: Ja, voorbij de brug rechts, dan zie je aan de linkerkant de paardenmanege en daarna een gebouw. Dat was de school. Een heel mooi oud pand. Er waren twee lokalen: in het ene lokaal zaten groep 1, 2 en 3, in het andere lokaal groep 4, 5 en 6. Later kwam de Marieke School aan de Schoolstraat. Na schooltijd gingen we het dorp in. We speelden vaak voetbal op het veldje achter de school. Dat veldje is er trouwens nog steeds. Of we gingen het Orvelterveld in. We hadden geen mobieltjes en geen televisies. Jan Lubbinge, de brugwachter, was de eerste persoon in ons dorp die een televisie had. Daar gingen we dan zaterdagmiddag met z’n allen kijken. Dus we waren altijd buiten aan het spelen.
Erwin: Totdat het donker werd, en dan wist je dat je naar huis moest. Zo ging dat vroeger ook bij mij. Of er kwam één moeder die ervoor zorgde dat alle kinderen naar huis gingen. Zo ging dat in Schoonoord, waar ik ben opgegroeid. Als kind had ik wel een link met Orvelte door mijn ouders, Hillie en Wim van de Haar. Zij hadden in 1994 de Borckerhof overgenomen van Jan en Bea Polman. Omdat het een familiebedrijf was, was ik daar ook regelmatig. Ik kan me nog goed herinneren dat ik als 10-jarig jongetje al meehielp in het dorp. Ik moest bijvoorbeeld parkeertickets verkopen op de parkeerplaats. Na mijn opleidingen ben ik in 2007 bij mijn ouders in het bedrijf gaan werken en heb ik het uiteindelijk overgenomen.
Hans: De Borckerhof is voor mij heel bekend. We hadden daar vroeger onze toneelavonden. Dat was altijd enorm leuk. Zo’n geweldig feest dat doorging tot in de vroege uurtjes.
Hans: Mijn vader, Jan Nijwening, was altijd erg betrokken in het dorp. Ook bij de oprichting van Stichting Orvelte in de tijd van burgemeester Lieve. Hij werd ook wel eens de burgemeester van Orvelte genoemd. Dat is voor mij persoonlijk een hoogtepunt geweest.
Erwin: Wat nu Stichting Coöperatief Orvelte is, was toen dus de stichting.
Hans: Ja, die deed alles.
Erwin: Mijn hoogtepunt hier in Orvelte was een paar jaar geleden, rond 2011/2012, tijdens de Opzomerdag. Toen zag ik voor het eerst alle verschillende clubjes uit Orvelte bij elkaar. Het was heel gemoedelijk en iedereen was met elkaar aan het kletsen. Toen dacht ik: “Het kan dus wel gewoon in Orvelte.”
Hans: Is dat alweer zo lang geleden? Wat gaat de tijd snel. Ik denk wel dat er zeker positieve stappen zijn gezet de laatste jaren. Zo is het proces goed in beweging.
Erwin: Ja, daar ben ik het mee eens. Men praat met elkaar en dat is een goede stap. Er zijn ook zeker dingen waar we vanuit onze rol als adviesraadslid proberen het verschil te maken, maar wat nog niet altijd lukt. Ook doordat het langs verschillende lijnen moet, duren dingen soms langer dan nodig is.
Hans: We zijn hard bezig om bijvoorbeeld de relatie met het Drents Landschap te versterken, maar we weten dat dit ook tijd en energie kost.
Erwin: Ach, en zo zijn er nog een aantal dingen waar we mee bezig zijn, wat soms echt wel sneller kan. Uiteindelijk zit ik in de raad, omdat ik vind dat als ik verandering wil zien, ik niet alleen aan de zijlijn moet roepen.
Hans: Ik zit in de adviesraad omdat ik Orvelte zo positief mogelijk in het daglicht wil zetten, en dat het dorp in stand blijft. Daar zijn we met z’n allen, vanuit en rondom de stichting, hard mee bezig.
De 5 afsluitende antwoorden van Hans en Erwin:
- Waar mogen ze jou ’s nachts voor wakker maken?
Hans: Ja, haha, nu moet ik goed oppassen wat ik zeg. Rolinda zei ooit in een interview voor volgens mij het dorpskrantje dat ze haar wel wakker mochten maken voor frikandellen. Nou, dat heeft ze geweten toen ze 50 jaar werd. Om 3 uur ’s nachts werd er aangebeld en kwamen ze binnen met heel veel frikandellen. Dus laat mij maar gewoon lekker slapen.
Erwin: Nou, als ik dan toch wakker gemaakt moet worden, doe mij maar een bord vol met carpaccio.
- Wat is jouw dieptepunt in het leven?
Erwin: Ik denk dat ik wel dingen heb gedaan die verkeerd waren, maar die lessen hebben mij wel gevormd tot wie ik nu ben. Dus als ik terug in de tijd zou gaan en de vraag kwam: Zou je het dan anders doen? Dan denk ik niet dat ik het zou veranderen. Ik ben tevreden met wie ik nu ben.
Hans: Mijn dieptepunt hou ik liever voor mezelf.
- Wat is jouw hoogtepunt in het leven?
Hans: De geboorte van mijn kinderen. Dat maakte mij heel gelukkig. Dat alles goed is gegaan, terwijl dat echt niet altijd vanzelfsprekend is.
Erwin: Ja, het is cliché, maar de geboorte van de kinderen is wel echt mijn hoogtepunt. Het is niet altijd zo makkelijk als je van tevoren denkt, waardoor je extra dankbaar bent dat ze gezond ter wereld zijn gekomen.
- Wat is jouw lievelingseten?
Hans: Een heerlijke stamppot boerenkool, met spekjes, rookworst en speklappen.
Erwin: Rood vlees. En dan rare gebakken.
- Wat is jouw wens voor Orvelte?
Erwin: Behouden wat er nu is, met wellicht iets meer educatie voor de jeugd. Het noorden wordt niet meer begrepen door het westen van Nederland, politiek gezien. Op de een of andere manier hebben ze de kennis en informatie niet meegekregen. Terwijl hier zoveel te vinden is qua cultureel erfgoed.
Hans: Ik denk niet alleen educatie voor de kinderen, maar voor iedereen. We hebben het geluk dat Johan Derksen in het Noorden woont. Voorbij Zwolle houdt het voor de meeste westerlingen op. Ik twijfel of Orvelte zichzelf in stand kan houden zoals het nu is. Soms denk ik dat mijn wens voor Orvelte is dat het een stil dorp wordt. Een beetje zoals oud-Aalden, met her en der een oude ambacht. Ik vind oud-Aalden een prachtig dorp.
