Cornelis Lely
Als kind was ik een fan van Cornelis Lely. Ken je hem? Hij ontwierp onder andere een plan voor het bouwen van de Afsluitdijk. Mijn eigen interesse in bouwen werd mede door hem gewekt. Ik kreeg van mijn familie vele boeken over hem. Het is dan ook niet zo gek dat ik na mijn middelbare school Cultuurtechniek aan Larenstein ging studeren. Nadat ik deze opleiding had afgerond wilde ik meer verdieping en ben ik Civiele Techniek gaan doen.
Ik werd van deze opleiding afgeplukt door de Hollandsche Beton Groep (tegenwoordig de BAM). Ik kwam in het opleidingsprogramma terecht en ik heb destijds samen met de gevestigde orde Hollandsche Beton En Waterbouw Offshore opgericht. Dit bestaat tegenwoordig nog steeds. Ik zat in deze tijd veel offshore en kreeg de kans om mijn vrouw vaker te zien door onshore te gaan werken bij SHELL. Na SHELL ben ik tot 2000 werkzaam geweest bij Van der Velden.
Gezin & Ondernemer
In het jaar 1999 startte mijn ondernemersleven. Dit kwam destijds door mijn schoonvader. Hij was politieman, maar was daarnaast ook een handelaar in 2e hands kacheltjes. De verkoop in 2e hands kacheltjes liep als een tierelier en mijn schoonvader kon het niet meer goed aan. Hij zei: “Of ik spring in het Oranjekanaal of ik ga stoppen”. Toen besloten mijn vrouw en ik om naar Orvelte te verhuizen, een gezin te stichten en mijn schoonvader te helpen.
We mochten twee zonen verwelkomen. Stijn en Jorrit. Tegenwoordig zijn ze allebei aan het studeren. Stijn doet Technische Bedrijfskunde en Jorrit studeert Retailmanagement. De één lijkt qua volgen van opleidingen behoorlijk op mij en de ander is eerder mijn tegenovergestelde.
De haardenonderneming liep trouwens als een vuurtje en voor we het wisten hadden mijn vrouw en ik de keukentafel vol personeel zitten. We zijn mede daarom uiteindelijk verhuisd naar Westerbork. Daar wonen we nu nog, zoals we zelf zeggen, in het allermooiste huis van Westerbork.
Orvelte
Toen wij begin 2000 in Orvelte kwamen wonen was er behoorlijk wat onrust. Er waren meerdere kampen in het dorp, er waren diverse rechtszaken, gefrustreerde ondernemers enzovoort. Er waren meerdere inwoners die zich “de” burgermeester voelde van het dorp. Een tijd die gelukkig uiteindelijk haar ommekeer heeft gemaakt. Ook ik heb hier, net als vele anderen, geprobeerd om mijn steentje in bij te dragen.
Tegenwoordig zie ik dat Orvelte eindelijk zichzelf op waarde schat. Daardoor kan haar omgeving haar ook op waarde schatten. De afgelopen 8 jaar heb ik met mijn rugzak vol ervaring, met mijn rust, doorzettingsvermogen en met mijn begrip geprobeerd te werken aan erkenning vanuit onze betrokken partijen aan Orvelte. Dat is prima gelukt.
Het is een heerlijk dorp om in te wonen met haar kleurrijke verzameling van ondernemingen en inwoners. Liggend in een prachtig decor. Ik vond en vind dat dit gezien mag worden door onszelf , maar dus ook zeker door onze stakeholders.
Voor mij is het de komende jaren wel tijd om langzaam af te treden als bestuurslid van Stichting Coöperatief Orvelte. Niet perse van vandaag op morgen dus, maar in goed overleg en ook niet heel ver weg in de toekomst.
Vijf vragen voor Marc
Lievelingseten: AVG-tjes met als voorkeur biefstuk, spruitjes en aardappeltjes uit de airfryer
Mijn grootste blunder: Ik heb meerdere blunders en ik ben niet de jongste meer, Ik heb dus wel van alles meegemaakt. Eén van mijn blunders was in mijn diensttijd. Ik had een hele mooie witte Golf GTI. Je kent dat wel. Brede banden, mooie spoiler. Ik werd in Seedorf gestationeerd. In de weekenden ging ik meestal samen met mijn kameraard op stap in Hamburg. Eén keer waren we niet meer in staat om terug te rijden. We parkeerden de Golf GTI aan de kade in Hamburg en gingen daar slapen. De volgende ochtend gingen we terug naar de kazerne. We reden op de snelweg en bij de afslag richting onze Kazerne wouden we van de snelweg af. De afslag was alleen afgesloten waardoor ik weer moest invoegen. Daarvoor moest ik wel even de vluchtstrook gebruiken. En even voor de beeldvorming: Ik reed niet zacht. Het was die ochtend trouwens ook erg mistig. Ik was aan het accelereren en plots zat ik bovenop een politieauto. Het was een enorme klap. Ook voor de politiemensen. We werden in een voorlopige cel gegooid. De botsing was niet helemaal in goede aarde gevallen bij de Duitsers. Wat zij deden klopte ook niet. Gelukkig vielen we onder de krijgsmacht en konden de Duitsers ons niet berechten. We werden toen opgehaald door de Mareschaussee. Mijn auto werd wel total loss verklaard. Mijn dienstkameraad vroeg een week na het ongeluk of we even bij de sloperij konden kijken. Hij zei: “Ja, want mijn cassette bandje zit nog in de auto”. Hij is tot de dag van vandaag nog mijn kameraad, alleen toen hij die vraag stelde waren we even geen vrienden.
Hoogtepunt: Veel. Ik ben best wel tevreden. Ik ben ontzettend trots op de jongens. Juist ook op mijn zoon die soms niet zo op mij lijkt en zijn leven nu anders invult dan dat ik deed . Leerzaam !
Dieptepunt: Ruim 5 jaar geleden heb ik een hartinfarct gekregen. Het was aan de ene kant een zwaar dieptepunt. Tegelijkertijd ben ik wel anders in het leven gaan staan. Ik ontmoette doordat ik lang in het ziekenhuis verbleef een ander deel van de maatschappij. Net zoals de natuur mooi kan zijn, ben ik er in deze tijd achter gekomen dat er veel mooie en goede mensen bestaan. Dat heeft mij deels wel tot een ander mens gevormd.
Wens voor Orvelte : Ik wens voor Orvelte een bestendige toekomst met gebruikmaking van nieuwe inzichten, een nieuwe structuur met nog maar een beetje bagage uit het verleden. Met bagage bedoel ik de leerzame dingen. Dat de frustratie van bijvoorbeeld 10 jaar geleden niet elke keer mee worden genomen. Dat de hoofdstukken afgesloten mogen worden en er weer een nieuwe bladzijde wordt omgeslagen.